Venedik ve Bab-i Ali

Osmanli Imparatorlugu konusunda, Venedikte olsun, baska yerlerde olsun, bütün bir yergi edebiyati, Büyük Sultanin topraklarina inecek Tanri cezasini önceden haber vererek ya da din degistirip Hiristiyan dinine gecmelerinin kacinilmazligini bildirerek, Türk geliyor korkusunu atmaya calisirdi. Büyükelci sefaretnameleri ise bambaska bir ton kullanir. Hic degismeyen akilci bir ciddiyetle gercekci ve simdiyi gözeten bir amac pesinde yürür Türk ilerleyisini durdurmak, Venediki bulundugu yerde tutmak. Fransiz tarihci Lucette Valensi, 16. ve 17. yüzyillarda Avrupanin Osmanli Imparatorluguna dair tutumundaki dönüsümü zarif bir sekilde resmederken, Avrupa ufkunda dogan Dogu despotizmi kavraminin izini sürüyor. Venedik ve Bab-i li, Islam ve Hiristiyan dünyalari arasindaki calkantili iliskiler tarihinde kritik bir esige odaklaniyor Kendisine kosulsuz bagli tebaasi ve mükemmel isleyen kurumlariyla Büyük Türkün imparatorlugu ile onun, denizcilik ve ticarette önemli rollere talip hayrani Venedikin karsilasmasi. Valensi, bu hayranligin nasil bir tirana karsi duyulan nefrete evrildigini, Venedik büyükelcilerinin Senato önünde okunan, 1503-1641 yillari arasinda Osmanli üzerine kaleme aldiklari raporlarla ortaya koyuyor. Vivaldinin, Venediklilerin Osmanlilar karsisinda 1716daki ikinci Korfu zaferini kutladigi Juditha triomphans oratoryosu ile ritimlenen kitabinda Valensi, okuru, Venedik Meclisindeki bu gösteriye davet ediyor.