Inspecteur Jörgensen en de gekke wurger: misdaadthriller uit Hamburg

De ochtend was koel en mistig toen ik naar het Elbe strand reed. Ik had het gevoel dat ons die dag iets duisters en onheilspellends te wachten stond. Zodra ik uit de politieauto stapte, zag ik de slagbomen en het zwart van de rechercheurs die zich over het lichaam bogen. Mijn collega Roy Müller stond al op me te wachten. Zijn gezicht stond ernstig toen ik op hem afliep. ‘Dat ziet er niet goed uit,‘ zei hij en knikte terwijl hij naar de zanderige grond wees. Daar, omringd door een vage grijze rand, lag de dode vrouw. Een jonge vrouw, niet ouder dan dertig. Haar bleke gezicht was gehuld in een vreemde kalmte, maar de afdruk van de misdaad was onmiskenbaar. Ze was gewurgd. De wind bracht de geur van de middelgrote haven met zich mee, de zoute bries vermengde zich met de bedwelmende geur van misdaad. Het tafereel was macaber - schilderachtig en ondraaglijk tegelijk. ‘Heb je al ontdekt wie ze is?‘ vroeg ik, terwijl ik iets naar voren leunde om het lichaam te bekijken. Roy schudde zijn hoofd.