Bir Üretim Mekani Olarak Beyoglu Düserse

Yüzyillardir zamanin ötesinde ve alternatif bir kültürel canliligin temsili olan Beyoglu, modernlesme tarihi boyunca muktedirler tarafindan gelenegin karsisina konumlandirilmistir. Sanat ve edebiyat camiasinin ugrak mekanlarina odaklanmayi ve buralardaki iliskiler üzerinden kaybettiklerimizi saptamayi bu baglamda hedefleyen Burcu Pelvanoglu, karsilastirmali bir Beyoglu kronigi kaleme aliyor. Modernizm paradigmasi cercevesinde Tanzimattan 6-7 Eylüle ve 6-7 Eylülden Günümüze olmak üzere iki ana basliga ayirdigi Beyoglunun aldigi ücüncü kültürel viraji da gözden kacirmadan; sermayenin eldegisimi cercevesinde 2010lar itibariyla bütünüyle cehre degistiren yeni Türkiye-yeni Beyogluna dair gözlemlerine de yer veriyor. Kacinilmaz olarak bir düsman yaratmaktan beslenen fakat nihayetinde baska bir forma bürünen eklektik milliyetci düsüncenin gelisiminden, yerellik-evrensellik tartismalarindan, sermaye ve kar odaklarinin rantabilite hesaplarindan nasibini alan kültür-sanat merkezi Beyoglunun aldigi her göc dalgasiyla yeniden sekillenen demografik yapisinin kirilganligini, modernlik karsiti kurucu nostaljinin tuzaklarina düsmeksizin vurguluyor. Taksim Bahcesinden Gardenbara, Narmanli Handan Lebona, Cumhuriyet Meyhanesinden Misir Apartmanina, Maya Sanat Galerisinden AKMye ve nihayet Sefahathaneden Kemanciya, sayisiz mekanin, aninin ve tanikligin isiginda bir kentsel hafiza temrini...