Nero (Alliance, #1)

Payton Op je zeventiende van huis weglopen, is moeilijk. En laten we eerlijk zijn, mijn leven voor die beslissing en mijn leven erna is nooit makkelijk geweest. Maar het gaat goed met me. Redelijk goed zelfs. Ik moet gewoon de eindjes aan elkaar blijven knopen en niet opvallen. Weg blijven van mensen, zodat niemand aan me denkt. Wanneer een man zo maar door mijn openstaande tuindeuren mijn huis binnenstapt, zou ik eigenlijk doodsbang moeten zijn. Maar ik ben vast meer gebroken dan ik ooit had gedacht, want ik ben niet bang. Ik ben... nieuwsgierig. En ineens vraag ik me af of mijn leven in zijn handen leggen niet juist de manier is om de zeggenschap over mijn leven terug te krijgen. Nero De eerste keer dat ik iemand vermoordde, wist ik dat ik een pad was ingeslagen waarvan er geen weg terug is. Ik zou geen normaal leven meer kunnen leiden. Maar in plaats van te stoppen met moorden, stapelden de lijken zich op en gaf ik vorm aan mijn eigen lot. En dat vond ik prima. Prima genoeg om door te gaan. Tot ik over die drempel stapte en haar leven binnenliep. Ik had me om moeten keren en weg moeten gaan. Maar dat deed ik niet. En nu is haar leven in gevaar. Maar dat is het nu juist als je een man bent zoals ik... Ik ben niet bang. Ik leef voor gevaar. En ik zou met plezier de straten laten overstromen met het bloed van degenen die iets van mij af willen nemen. Ik bescherm wat mij toebehoort. En Payton is van mij. Of ze dat nu zelf doorheeft of niet.