Annedili

Yazilar bile gözüme iyi ögrendigim yabanci bir yazi gibi görünüyordu. Iste bir gazete kupürü Isciler kendi kanlarini döktüler. Grev yapmak yasakti, isciler parmaklarini kesip gömleklerini kan damlalarinin altina serdiler, yedikleri kuru ekmegi kanli gömlege sarip Türk ordusuna gönderdiler; sanki bu haberi bir büvetin önünde asili duran bircok gazetede görmüsüm gibi hatirliyorum, hani yanindan gecerken görürsün, sipsak fotografini cekersin, sonra unutur gidersin, aynen öyle iste. Emine Sevgi Özdamarin Türkceye ilk kez cevrilen kitabi Annedili, insanin evinden, dilinden uzak olmasi, evin kelimeleriyle evi hatirlama cabasi, eve dogru bakmak üzerine birbirine degen dört hikayeden olusuyor. Özdamarin, romanlarinda da oldugu gibi kendi hayatindan izler tasiyan, birbirinden kacan ama yine birbirine siginan hikayeleri cok dilli bir okuma sunuyor. Emine Sevgi Özdamar metinlerinde sözünü hic sakinmiyor. Kösnül, dobra dobra, esprili, hatta yer yer amiyane ve saldirgan bir dille anlatiyor. Ama sonra gene mahcup, cekingen ve müsfik bir dille. Konulari her türlü sevgi, fani hayat ve mutlak ölüm. Harika bir kitap. -Dieter Stolz, Prinz-